Tot een paar jaar geleden zat ik volop in een rat race. Als ik in mijn baan het gevoel had dat ik niks meer kon leren of dat ik niet meer op mijn plek zat, tsja, dan nam ik ontslag. Zat ik aan het einde van de avond futloos op de bank, dan stelde ik mezelf een sportdoel. Vond ik in mijn volle kledingkast niets om aan te trekken, dan kocht ik nieuwe kleren. Ik was er altijd van overtuigd dat ik door nieuwe keuzes te maken, zowel zakelijk als privé, de rust en het geluk uiteindelijk wel zou vinden.
Mijn sociale leven was booming. Ik had veel leuke vrienden en mijn weekenden hingen aan elkaar van wijntjes, lunches, diners en feesten. Mijn persoonlijke ontwikkeling vond ik superbelangrijk en dus kocht ik het ene zelfhulpboek na het andere.
Achteraf gezien was ik eigenlijk hartstikke onrustig en was ik op vele fronten zo hard bezig om iets te bereiken, dat ik voorbijging aan wat ik al had. Ik was een soort Rupsje Nooitgenoeg. Altijd op zoek naar groter, beter, meer en anders. Met het gevoel van: als ik dit heb, of als dat me lukt, dan voel ik me écht gelukkig.
Drie jaar geleden, op een vrijdag de 13de, kreeg ik mijn realiteitscheck. Ik had borstkanker. Er volgde een pittig ziektetraject waarin ik vele lessen leerde. Ik kwam erachter dat ik al die tijd zoekende was geweest. En dat ik altijd maar aan het jagen was; stilstaan bij de successen die ik al had geboekt deed ik niet. Ik leerde dat het geluk niet buiten mezelf lag maar al lang in mij zat. Ik moest het alleen nog leren vinden.
Nu vind ik persoonlijke ontwikkeling nog steeds heel belangrijk. Alleen benader ik het op een andere manier. En die aanpak deel ik graag met jou!
