Subtiele, ongevraagde meningen? Nee, bedankt

“Als ik zie wat jij allemaal doet, dan voel ik me echt heel lui.” “Jeetje, waarom zou je dat doen?” “Nou, echt? Hoezo doe je dat?” Dit is slechts een kleine greep uit de reacties die ik krijg als ik deel dat ik graag om 6:00 uur opsta en dan het liefste nog een stuk ga hardlopen. Natuurlijk krijg ik ook positieve reacties, maar eerlijk is eerlijk… deze ongevraagde meningen vallen toch meer op en blijven veel langer bij mij.

Ongevraagde meningen zeggen iets over de ander, niet over jou

Dus… moet ik stoppen met om 6:00 uur opstaan? Of moet ik stoppen met delen? Nee, natuurlijk niet. Ik besef me gelukkig heel goed dat deze reacties niet over mij gaan. Deze reacties gaan over de persoon zelf, hoe hij of zij dingen zou doen en de wijze waarop ze naar zichzelf kijken. Dat is iets wat echt losstaat van of ik iets, zoals om 6:00 uur opstaan, wel of niet zou moeten doen.

De afgelopen jaren ben ik me hier heel bewust van geworden. Bewust geworden van het feit dat mensen een mening hebben, dat was niet zo moeilijk. Maar ik bedoel vooral ook dat ik me bewust ben geworden van dat ze een mening hebben die vaak meer iets zegt over hunzelf dan over mij. Het is een oordeel die ze vellen vanuit het perspectief dat zij hebben. Een oordeel, verkapt in een opmerking of subtiele uitlating. Dit kon mij vroeger enorm beïnvloeden, maar nu niet meer. Ik projecteer die oordelen nu niet meer op mezelf, maar leg ze terug bij de ander. Kan je me nog volgen? Je mag dit twee keer lezen, hè ;)

Wat ongevraagde meningen met mij deden

Vroeger schoot ik echt in de verdediging en gaf ik reacties als “Ja, maar ik doe dat niet heel vaak hoor”, “Ik ga dan wel echt op tijd naar bed” of “Ik vind het ook lastig en probeer het eigenlijk gewoon uit”. Deze reacties waren overigens helemaal niet waar. Het was meer een schuil- en verdedigingsmechanisme, zodat ik me minder kwetsbaar voelde. Als gevolg deelde ik minder over hoe ik er écht over dacht en maakte mezelf daarmee dus ook kleiner. Ai!

Maar vanaf het moment dat ik me dat besefte, besloot ik ook dat mijn reactie niet zo hoeft te zijn en echt anders mag. Ik besloot dat het tijd was om te gaan oefenen met hoe ik dan wel kon reageren en dat ik mezelf zeker niet kleiner hoefde te maken.  
Mijn reactie op dergelijke opmerkingen is dan ook vaak: “O, wat is de reden dat je dat zo zegt?” “Interessant. Hoe zou jij dat dan doen?”, waarbij ik vaak aanvul met: “Dat is ook een manier, maar ik geniet echt van mijn manier.”

Ik vind bewust ook niet iets van wat de ander zegt of doet, maar probeer juist in mijn reactie bezig te zijn met begrijpen waarom de ander zo reageert. Ik probeer mezelf niet meer te verdedigen, wat juist resulteert in het feit dat de ander dit gaat doen. Hij of zij gaat dan uitleggen hoe knap het wel niet is dat ik dit doe en dat diegene daar stiekem ook wel de energie voor zou willen hebben. Ah ha... dus toch ;) (een projectie van je eigen perceptie).
 En dat wordt dan wat mij betreft een veel leuker en interessanter gesprek.

Hopelijk inspireert mijn ervaring jou ook om na te denken over hoe jij reageert op subtiele, ongevraagde meningen van anderen. Besef dat het overgrote gedeelte van de tijd meer over de ander gaat, dan over jou.

Nee is ook een antwoord; je hoeft je niet te verantwoorden 

En dat brengt mij gelijk tot mijn laatste voornemen. Ik betrap mezelf er de laatste tijd weer steeds vaker op dat als ik ergens “Nee” tegen zeg, ik mezelf gelijk ga verantwoorden. Zelfs bij de simpelste dingen. “Wil je koffie?” “Nee, graag een kopje thee.” En dan kort er achteraan omdat ik opeens denk dat diegene daar misschien wel wat van vindt: “Ja, want ik probeer mijn koffiegebruik te minderen. Ik zeg daarom dus vaker nee.” Uh... dat hoef ik toch helemaal niet uit te leggen?

En dit is misschien het simpelste en onbenulligste voorbeeld, maar ik hoorde het deze week ook weer een aantal mensen om me heen doen op zakelijk gebied.

“Heb jij misschien tijd om die ene opdracht vandaag verder uit te werken?” “Nee, dat lukt niet. Ik moet dit, dit en dit nog doen. Het is bij mij ook heel druk.” Terwijl je ook kan zeggen: “Nee, dat gaat mij vandaag niet lukken, maar morgen zou wel kunnen.” Hè, hè, veel lichter en prettiger toch? Voor jezelf en waarschijnlijk ook voor de ander.

We schieten zo vaak in de verdediging of verantwoordingsmodus en dat hoeft echt niet. Sterker nog, het maakt je juist minder krachtig in je manier van uiten. Je mag gewoon echt zelf kiezen en of je nu wel of niet iets doet, het is aan jou. Stelt niemand jou de vraag “Wat is de reden dat het niet lukt of dat je het niet doet?”, dan hoef je je ook zeker niet in te spannen om jezelf te verdedigen.

Kortom, maak het jezelf een stuk gemakkelijker. Bepaal zelf wat je vindt, wat je doet en waarom je dat doet. Laat je niet van je stuk brengen en stop met energie stoppen in het verdedigen van jezelf voor zaken waarbij dat helemaal niet hoeft. De energie die je dan overhoudt, kun je weer besteden aan jezelf en wat goed voor jou is. Dus subtiele, ongevraagde meningen? Nee, bedankt.