Ik heb zoveel mooie plannen en zoveel goede ideeën (al zeg ik het zelf ;)). Maar dat wil niet zeggen dat het leven niet uitdagend kan zijn. Vandaag is weer zo’n dag. Zoals je wellicht weet ben ik behoorlijk ziek geweest. Superkut, maar het heeft me ook zoveel gebracht waar ik dankbaar voor ben. Gelukkig kan ik dit inmiddels 95% van de tijd zo zien en ervaren. Maar eerlijk is eerlijk, er zitten ook dagen tussen waarop het even niet gaat. Ik ben ook weleens bang en angstig.
En jeetje zeg… vandaag, of eigenlijk gewoon deze hele week, gaat het wat minder goed. Graag deel ik het ook eerlijk met je, want het leven is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Wat ik oprecht het moeilijkste vond aan ziek zijn is niet de fysieke uitdaging (dit vind ik trouwens nog steeds). Nee, het is niet leuk om je haar te verliezen (ik heb hier echt wel wat tranen om gelaten)! En ik baal nog steeds dat ik nog niet zo sterk ben als voorheen. Toch is het fysieke niet hetgeen wat mij op deze dagen belemmerd.
Mentale gezondheid daar huist mijn angst
Het is vooral het mentale aspect waar ik echt moeite mee kan hebben. Het mentale is in mijn geval echt de angst. De angst dat de kanker terugkomt. De angst dat het dan overal zit en ze niets meer kunnen doen. Als ik ook maar iets in mijn lijf voel, al is het maar een klein pijntje, schieten die gedachtes (als snelle zwemmers) door mijn hoofd. In dit geval gaat het om aanhouden rugklachten. Pfff… wat irritant! En dan niet alleen de pijn, maar dus ook het piekeren en de gedachtes. Heeft iemand hiervoor een uitknop gevonden? Want deze zou ik graag willen vinden.
Nu heb ik inmiddels geleerd om het te omarmen. Het is onderdeel van mij, het ziek zijn is voorbij, maar wellicht gaat dit gedeelte nooit helemaal over. En een heel groot gedeelte van de tijd ben ik daar ook echt oké mee. Het is een emotie die komt en gaat. Ik ben niet mijn gedachtes en weet ook door mijn ervaring dat het logisch en menselijk is dat die angst af en toe terugkomt. Kak! Nu blijkt maar weer dat ik geen “übermensch” ben ;).
Wellicht herken je dit zelf ook wel: er is iets ingrijpends gebeurd, waarna het minste of geringste je aan het piekeren zet of je kan triggeren om weer bij die herinnering te komen (why brain… why?). Nu weet ik uit eigen ervaring dat het slijt. Echt waar! Geloof me, het wordt beter. Maar laten we ook eerlijk zijn. Het kan echt behoorlijk lastig zijn. Het kan best wel wat stress geven, het vraagt energie, en ik voel me die momenten ook helemaal niet mezelf. Ik heb zo’n leuk leven en ben zo blij met alles wat ik wel heb. Het is gewoon zonde om bij de pakken neer te zitten. Nu vraag je je misschien af: wat doe ik dan?
“Ik zou liever nog tien chemokuren hebben, zodat ik nooit meer bang hoef te zijn. Bring it on! Maar zo schijnt het helaas niet te werken.”
Hoe ik controle neem over de toekomst
Als je me een beetje hebt leren kennen, dan weet je dat ik niet iemand ben die bij de pakken neerzit. Sterker nog, het is echt een dikke no-go voor mezelf om te gaan zitten mijmeren over de vraag “Waarom ik?” Ik weiger het slachteroffer te worden. Daarom stel ik mezelf altijd de vraag “Wat nu?”
De vraag “Wat nu?” is vele malen krachtiger. Het laat je vooruitkijken, het doet een beroep op je eigen verantwoordelijkheid, en je komt in actie. Je hebt namelijk alleen controle over de toekomst wanneer je handelt in het nu.
De angst de baas worden in drie fases
Ik heb geleerd wat ik moet doen op de dagen dat ik last heb van de angsten. Dat maakt ook dat ik vaak in balans blijf. Jezelf ontwikkelen wil niet zeggen dat het er allemaal niet meer is, maar dat je het kan reguleren en daardoor in balans blijft.
Op de eerste plaats is rust voor mij heel belangrijk. Echt even bijkomen. Daarnaast ga ik op zulke momenten meer mediteren. Soms helpt het niet en weet ik dat ik nog vaker een dialoog met mezelf aanga, waardoor mijn hersenen echt een loopje met mij beginnen te nemen. In dat geval kom ik in “Fase 2”. Dat wil ik liever niet, maar het helpt als ik tegen Mike of een paar vriend(inn)en vertel dat ik bang ben. Het delen en erover praten helpt me dan echt.
De reden dat ik het liever niet wil, is omdat het in het begin dan nog echter wordt. Als ik het uitspreek is mijn angst voor mijn gevoel nog meer aanwezig, terwijl ik er juist op dat moment vanaf wil. Natuurlijk klopt dit gevoel niet, want het helpt me juist, maar toch. Het is altijd een drempel die ik over moet (niet een lage drempel. Nee, een hele hoge waar ik soms echt overheen moet springen).
Mocht ik er toch niet doorheen komen en het blijft spelen in mijn hoofd, dan ga ik door naar “Fase 3” en geef ik mezelf een datum. Bijvoorbeeld: “Als ik over veertien dagen dit nog steeds voel en er nog zo over denk, dan mag ik van mezelf het ziekenhuis bellen”. (Ik ben me er wel van bewust dat het een heel groot voordeel is dat ik huisartsen kan skippen en gelijk door mag naar de poli in het ziekenhuis. Sorry huisartsen! Maar ik heb maar drie redenen om naar jullie toe te gaan: omdat ik jeuk, een blaasontsteking of een verwijzing heb.)
Angst? Tijd voor actie!
Deze week zitten we in het einde van deze derde fase en heb ik het ziekenhuis gebeld. Ik blijf klachten houden en de angsten spelen vaker op dan me lief is. Tijd voor actie!
Ik zoek dan contact met de afdeling chirurgie/mammapoli. Bij voorkeur bel ik mijn mammacare verpleegkundige. En echt waar; ik heb echt de liefste, fijnste en vooral de beste.
Even een kleine side note: wat vind ik “mammacare” een fantastische naam. Ik zou het veel spannender vinden als ze de titel “oncologisch specialist” droeg. Nu weet ik dat mamma in het Latijns borst betekent, maar ik heb hier natuurlijk een hele andere associatie mee. Zij zorgt echt voor mij en kent me inmiddels goed (ze is echt een zorgzame ‘mama’). Ik spreek haar gelukkig niet vaak, maar ik weet wel dat als ik angstig word en mijn hersenen een loopje met me nemen ik haar moet gaan bellen. Zo ook nu.
Het moment van de waarheid: de uitslag
Omdat de rugpijn al lang duurt en we toch alles willen uitsluiten, krijg ik een PET-scan. Ik zal jullie hiervan de medische details besparen. De scan valt mee, maar als je ooit in een medisch traject hebt gezeten weet je hoe spannend het wachten op de uitslag kan zijn.
Op het moment van schrijven was ik nog aan het wachten op de uitslag. Maar ik wil jullie niet in spanning laten… en heb gewacht met het afschrijven van dit blog tot ik de uitslag binnen kreeg (lief ben ik hè). En inmiddels kan ik het goede nieuws delen: alles is goed! Woehoe! De vlag kan uit!
Mijn focus voor de toekomst
Jeetje wat een pak van mijn hart! Het is echt een last van mijn schouders (ik voelde me net een pakezel, die een aantal zware zakken moest dragen). Nu ga ik me de komende tijd focussen op het verminderen van de rugpijn. Maar op dit moment neem ik die fysieke pijn even voor lief en schrijf ik met een glimlach van oor tot oor! Dat ik dankbaar ben voor dit goede nieuws en mijn energie volledig ga richten op de toekomst.
En wat betreft de rugpijn? Ja het leven is soms uitdagend. Mijn glas is niet halfleeg of halfvol. Ik ga de komende weken op zoek naar de kraan om ervoor te zorgen dat ik nog meer zelf kan bepalen hoe ik me voel. Zowel metaal als fysiek.
Persoonlijke groei is een continu proces en ik ben ervan overtuigd dat je altijd weer verder kan groeien. Wat er ook gebeurt, zorg dat je zelf de regie neemt en een plan hebt om erdoorheen te komen. Want dan heb je zelf de grootste invloed om het leven te leven dat jij graag wilt. Yes!
