Ik heb goed nagedacht of ik dit wilde delen en vind het echt superspannend, maar ik ga het doen. Waarom? Omdat ik zeker weet dat heel veel vrouwen dezelfde uitdaging meemaken. Ik ben ervan overtuigd dat als we hier meer open over zijn, we elkaar meer kunnen helpen als ambitiegenoten. Dus laat ik bij deze de eerste stap zetten. Vandaag wil ik het hebben over zwanger worden na een miskraam én ziekte.
Mijn ambitie om moeder te worden
Het is zo’n ontzettend spannend en onzeker onderwerp. Ambitie gaat voor mij niet alleen over werk, maar over het hele leven en wat je daarin wilt bereiken of ervaren. Ik heb niet alleen de ambitie om mijn bedrijven te laten groeien, maar zeker ook de ambitie om moeder te worden. Sterker nog, de ambitie om een liefdevol, mooi en groot gezin te hebben samen met Mike.
Het voelt heel kwetsbaar om dit openlijk te delen, echter hoop ik dat anderen er kracht uit kunnen halen. Al is het maar dat jij weet dat je niet alleen bent in deze onzekerheid.
Een miskraam; komt het vaker voor of ben ik alleen?!
Op 9 november 2019 heb ik een miskraam gehad. Op dat moment was ik net 9 weken zwanger van ons eerste kindje. Dit kwam best onverwacht en maakte ons mega verdrietig. Ik kende weinig vrouwen die een miskraam hadden gehad. Op dat moment kende ik er niet één in mijn directe omgeving… dacht ik. Toen ik er echter over ging spreken bleken veel meer mensen toch die ervaring te hebben, zonder dat we daar eerder over hadden gesproken. Dat hielp mij enorm, want ja… natuurlijk was het verdrietig, maar het was echt niet ongebruikelijk en er hoefde helemaal niet iets mis te zijn met mij.
Na mijn miskraam werd er borstkanker geconstateerd
Dat “iets mis zijn met mij” bleek overigens toch wat anders in elkaar te steken. Als je mijn verhaal kent, weet je dat ik vier weken later, op 9 december, bij de huisarts zat met een knobbeltje in mijn borst. Op vrijdag 13 december stond mijn leven definitief op zijn kop…
Nu ben ik ervan overtuigd dat mijn eerste kindje, wat ik de Mini heb genoemd, is gegaan zodat ik eerst kon dealen en helen van de borstkanker die in mijn lijf zat.
Even in het kort: de week voordat ik erachter kwam dat ik zwanger was, voelde ik namelijk al wel het knobbeltje in mijn borst. Ik maakte een afspraak bij de huisarts om dat te laten checken, maar cancelde mijn afspraak omdat ik in de tussentijd erachter was gekomen dat ik zwanger was. Ik dacht dat het bij mijn zwangerschap hoorde en het gewoon een klier was. “Beste huisarts, ik kom niet. Iemand anders kan mijn plekje vast beter gebruiken.” Little did I know… Als de Mini niet was gegaan, had ik 9 maanden zeer vrolijk rondgelopen. Wie weet waar ik dan nu had gestaan. Dankjewel, Mini, dat jij plaats hebt gemaakt om eerst te helen.
Yes! Ik mag weer zwanger worden!
We zijn inmiddels bijna drie jaar verder en sinds afgelopen maart heb ik officieel toestemming gekregen van mijn oncoloog om (tijdelijk) te stoppen met mijn hormoontherapie om weer zwanger te worden. YES! Oh, wat heb ik afgeteld naar dit moment.
Doordat ik hormoontherapie volgde moest ik wel twee maanden wachten met proberen zwanger te worden, zodat alle medicatie zekerste weten uit mijn lijf was. Ik was ook in de overgang geraakt door de medicijnen, maar ik was helemaal trots op mijn lijf toen eind april mijn cyclus weer op gang kwam. Woehoe! “Yes, ik ben echt gemaakt om kinderen te krijgen! Mijn eierstokken rammelen niet voor niets zo hard, zelfs chemo krijgt ze niet gek.”
Ook de fertiliteitsarts ziet dit als mega goed nieuws. Zij vertelde namelijk dat ze verwacht dat mijn eitjes de behandelingen hebben overleefd en dat zij denk dat ik gewoon natuurlijk zwanger kan worden. YES, YES, YES! Oh, je hebt geen idee hoe blij ik was met dit nieuws. Tranen biggelde over mijn wangen, ik kon het wel van de daken schreeuwen!
Wat zijn de eerste symptomen van zwangerschap? Ik googelde me suf!
Maar laat ik eerlijk zijn, dat ik toen in april ongesteld werd was de enige keer dat ik er blij mee was. Daarna hoopte ik namelijk iedere keer dat het raak was. Ik voel met regelmaat krampjes en denk dan: “Oe, zou het een innesteling zijn?” Meteen in het begin, toen ik nog onregelmatige cyclus had, heb ik ook meerder malen gedacht dat ik overtijd was. “Mijn HCG is vast nog niet hoog genoeg, over 2 dagen weer testen.” Maar nope. Helaas. We zijn nu een half jaar verder en ik heb nog geen positieve test in mijn handen gehad.
Ik googelde me suf op allerlei tekenen van eerste symptomen van zwangerschap en las verschillende forums waarop altijd wel iemand te vinden is met een hoopgevend verhaal.
Deze heb ik overigens omgedoopt tot de “Cora38” want eerlijk is eerlijk, waar een boel hormonale, hoop hebbende vrouwen samenkomen… is er altijd wel één te vinden die ergens een positief verhaal kan delen. Het is niet echt een heel wetenschappelijke bron en laat staan dat je echt goed de context weet. Maar hé, hoop geven deed het wel. Tot ik ging beseffen dat eenieder, zelfs Cora38, er iets op kan zetten. Dus toen ben ik toch maar gestopt met het lezen van forums.
Hoelang duurt het om zwanger te worden?
Maar kak wat vind ik dat uitdagend dat het zo lang duurt. En natuurlijk is het de vraag: wat is lang? Want hebben we tegenwoordig nog wel een realistisch beeld van wat ‘normaal’ is? De verhalen van mensen die na 1 keer zwanger zijn en “We hadden het totaal niet verwacht” zeggen, die blijven altijd beter hangen. Maar dat het ook, en vooral nog vaker, voorkomt dat het een jaar kan duren, dat lijken we (en vooral ik) wekelijks te vergeten. Dus ik herhaal, vooral ook voor mezelf ;), en deze cijfers zijn wél wetenschappelijk onderbouwd: het duurt gemiddeld voor 80% van de mensen één jaar tot ze zwanger zijn en na 2 jaar is 90% zwanger.
Maar toch, het is een struggle en ik weet niet zo zeer of het een verwachting is vanuit de maatschappij of vooral een verwachting die ik mezelf opleg. Het is onderaan de streep vooral heel uitdagend voor me.
Goedbedoelde adviezen en tips over zwanger worden
Alle lieve tips als “Je moet het loslaten”, “Heb geduld”, “Het komt als het komt” zijn goed bedoeld, maar helpen ze me niet altijd. En dan vooral de tip “Je moet het loslaten. Dat deden wij ook en toen waren we gelijk zwanger” van mensen die er zelf niet eerst drie jaar lang geduld voor moesten hebben, maar binnen drie maanden zwanger waren. Dit valt voor mij echt in de categorie ‘makkelijk praten’. Ik oefen nu met luisteren naar de beste intenties van mensen. Want goed bedoeld is het zeker en ik waardeer de betrokkenheid enorm.
Tip on the side: opmerkingen als “Je doet het echt goed”, “Het klinkt alsof je er echt goed je best voor doet” en “Ik gun het jullie” zijn vele malen prettiger. Er zit namelijk geen vergelijking in en geen advies. Alleen een blijk van dat je hebt geluisterd en je een hoop liefde geeft.
Ik me richt me op ons eigen proces
Als ik een ding heb geleerd de afgelopen maanden is dat ik me vooral moet richten op mijn eigen proces. Sterker nog, op ONS proces, want Mike is hier gelukkig zeer nauw bij betrokken ;). Er is niet één weg, er is niet één manier en het blijft een zoektocht en een spannend, uitdagend proces. Gelukkig zijn er nog veel meer momenten dat ik hier ook het geluk van kan inzien. Want dat ik dit samen met Mike aan mag gaan, en we beiden 100% overtuigd zijn dat het ons gaat lukken, maakt dat ik ook kan kijken naar de lessen die het ons brengt en hoe het ons samen sterker maakt. Hierbij ook een hele dikke shout-out naar Mike, want hij is er altijd echt voor mij en is superlief voor me als ik hormonaal (heeeeel af en toe hoor ;). Sorry, Mike), alle kanten opvlieg.
Mijn gouden tip voor jou
Om een lang verhaal kort te maken en wat ik je vooral mee wil geven is: hoe uitdagend het leven soms voor je kan zijn, hoevaak je geduld wellicht op de proef wordt gesteld of dat je misschien ergens wel mega onzeker van wordt… Zie het als je EIGEN zoektocht, waarin jij een manier mag vinden om ermee om te gaan en jouw lessen eruit te halen.
Goedbedoelde adviezen zijn lief en fijn bedoeld, maar haal eruit wat voor jou werkt. Hoe meer eigen je dit proces weet te maken en kan ontdekken wat voor jou werkt, al is het iedere keer maar 1% groei, maakt dat jij er weer wijzer en sterker uitkomt.
Ons gezin gaat er komen!
Op dit moment heb ik geen idee hoe ons proces gaat lopen, maar ik word iedere dag een stukje sterker in de zoektocht. Juist dat ik het niet weet, maakt het ook spannend. Want verhalen delen met als afsluiting “en het is ons gelukt”, voelt toch alweer een stukje veiliger.
Daar zijn we echter nóg niet... maar wie weet. Ik sterk mijn hoop en bekrachtig mijn dromen, want ik weet nog niet wanneer maar mijn gezin gaat er 100% zeker komen.
